Oorbellen Palmboom

Palmboom – Cebu

Als ik aan de Filippijnen dacht, dacht ik als eerste aan de witte stranden met palmbomen, de mooie onbewoonde eilanden van Expeditie Robinson en het idealistische leven dat iedereen zou willen leiden. “Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot!”, zoals vroeger altijd werd gezongen. Mijn beeld van de Filippijnen werd alleen een beetje bijgeschaafd, toen ik voor het eerst voet zette op het eiland Cebu. Drukke stad, dicht op elkaar gebouwde wijken en veel mensen die op straat leven. Hoewel je in het overgrootte deel van de Filippijnen wel hagelwitte stranden vindt met een diep blauwe zee, had ik niet echt realistisch nagedacht over de andere kant. De kant die je niet in de vakantieboekjes tegenkomt. Het leven leek mij hier een stuk minder aangenaam. Een beetje verward gingen we op weg naar het kindertehuis. Onderweg keek ik mijn ogen uit. Naast de drukke stad, zag ik namelijk zoveel moois. Misschien niet in de natuur, maar wel in de leefwijze van de mensen. Iedereen leeft daar zo samen, altijd buiten en met een hele fijne instelling. We leven van dag tot dag, we hoeven niet altijd te presteren en we helpen elkaar. Eenmaal uit de drukke stad, kwamen we (gelukkig) in de mooiste natuur. We reden langs de zee, door een soort jungle om uiteindelijk op de allermooiste plek aan te komen: Batang Pinangga. Hoewel de omgeving flink was veranderd, bleef de instelling gelukkig hetzelfde. Hier kunnen we in Nederland nog wel iets van leren. We leven van dag tot dag, we hoeven niet altijd te presteren en we helpen elkaar.